Federico Moccia "Chwila szczęścia"

źródło

Tytuł: "Chwila szczęścia" 
Autor: Federico Moccia 
Wydawnictwo: Muza 
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 320

Kiedy tylko zobaczyłam zapowiedzi "Chwili szczęścia" wiedziałam, że będę musiała ją przeczytać. Tyle pozytywnych opinii o innych książkach tego autora, po prostu sprawiło, że i ja w końcu chciałam się zapoznać z jego powieściami. Niestety "Chwila szczęścia" jeszcze przed premierą zaczęła zbierać dosyć średnie opinie. Nie wiedziałam za bardzo, czy nadal ja chcę ją przeczytać. Ale doszłam do wniosku, że jednak spróbuję. Czy było warto? 

"(...) Bez marzeń nigdzie nie dojdziesz."*

Wszystko zaczyna się, kiedy Alessia, bez słowa wyjaśnienia zostawia Nicca - młodego, dowcipnego, bystrego chłopaka. Razem byli przez rok. Był to cudowny rok. Nic nie zapowiadało na to, że się rozstaną. A jednak pewnego dnia Nicco zostaje sam. Jednego z wieczorów, będąc na kolacji razem ze swoich kumplem Grubym, los "łączy" ich z dwoma turystkami z Polski. I tak zaczyna się tydzień przygód. 

"Jakże inaczej się zachowujemy, kiedy nie jesteśmy sami, jak inny obrót przybiera nasze życie pod wpływem obcych ludzi."*

Już raz czytałam książkę osadzoną w Włoskim krajobrazie. Niestety nie bardzo mi się spodobała i nie poczułam tego klimatu. Kolejne "niestety" - nie poczułam też tego tutaj. Ciągłe nazwy jakiś włoskich miejsc i włoskie słówka przeszkadzały mi w czytaniu. Kiedy Nicco, Gruby, Ania i Paula zwiedzali Włochy, ja byłam obok, razem z nimi i strasznie się nudziłam...

Na początku w ogóle nie potrafiłam wczuć się w tą książkę. Jednak po pewnym czasie zaczęła mi się bardzo podobać. A potem stopniowo było coraz gorzej. W końcu ostatnie 40-30 stron było dla mnie koszmarne. 

"(...) Nasze życie to ciągłe łapanie równowagi. Kiedy wydaje ci się, że już ją osiągnąłeś, wydarza się coś, co sprawia, że ponownie ją tracisz. Upadasz do przodu lub do tyłu i znowu próbujesz ją złapać. Czasami nie jest to możliwe, więc musisz zmień swoje życie, a to z kolei bywa trudne. Zanim się obejrzysz, wygląda ono zupełnie inaczej."*

Chyba najgorszym punktem tej książki są bohaterowie. Nie było ani jednego, którego bym polubiła.

Nicco. Z jednej strony wydawał się bardzo mądry, a z drugiej - niesamowicie głupi. Kiedy Allesia go zostawiła w ogóle do niej nie zadzwonił, nie poszedł do jej mieszkania, nie zapytał nawet dlaczego go zostawiła. Szastał pieniędzmi tak, że aż zaczęłam się zastanawiać, co to za bogacz z tego chłopaka. Charakterem w ogóle go nie polubiłam. Zdawało mi się, że jego można by we wszystko wrobić. 

Gruby. To na początku był mój ulubiony bohater. Bardzo go polubiłam. Zabawny. I w sumie na tym się kończy. A co najlepsze, to to, że z czasem stał się w ogóle niezabawny.  Z każdą stroną lubiłam go coraz mniej. Miejmy tylko nadzieje, że takie "typy" to tylko w książkach... Nawet można by go nazwać dobrym przyjacielem, bo taki był w stosunku do Nicca, ale jak traktował dziewczyny... Eh.

Ania i Paulina. Czyli Polskie turystki. Również mam nadzieję, że takie dziewczyny to tylko w książkach... Polska oczywiście została pokazana w złym świetle. Bo Ania i Paulina były tak naiwne, że szkoda wypowiadać się na ten temat. Głupie, naiwne, ufne jak dzieci. Powiedzcie mi, kto normalny w ciągu tygodnia idzie z chłopakiem do łóżka -  którego nie zna, nie rozumie prawie w ogóle jego języka - tyle razy, że to trudno zliczyć?! Zawiało spoilerem... Chciało mi się wręcz rzygać na "miłość" Grubego i Nicca do Polek, jak i wzajemnie. 

Alessia. Tej to nie potrafię zrozumieć. Widać było, że chciała, aby Nicco był idealny. Chciała, żeby myślał tak jak ona chce. Chciała, żeby robił wszystko tak jak ona chce. A jak coś jej się nie podobało to tupała nóżką i uciekała jak obrażona królewna. Szkoda słów...

Co łączyło WSZYSTKICH (nawet tych mniej ważnych, którzy pojawili się raz lub dwa)? Naiwność.

"Zachowujemy w pamięci różne głupstwa, a nie jesteśmy w stanie utrwalić tego, co byśmy chcieli."*

W czytaniu tej książki przeszkadzało to, że ciągle Nicco wspominał. Niby to pozwalało lepiej go zrozumieć, jego przeszłość, ale tak naprawdę sprawiało, że źle się czytało. Autor nawet nie potrafił jakoś oddzielić przeszłości od teraźniejszości. Czasami nie wiedziałam, które to które. 

Czy w tej książce były jakieś plusy? No może były. A mianowicie mnóstwo cudownych cytatów, które zapełniły mój zeszycik. Najczęściej długie, bardzo mądre. Można by je czytać i czytać. 

"Zawsze jest nadzieja, że sprawy rozwiążą się same i że wszystko wróci do normy, a nawet będzie lepiej."* 

Po jej przeczytaniu stwierdziłam, że nawet mi się podobała. Po mimo tych minusów. Ale teraz widzę, że nie ma w niej nic (no oprócz cytatów) co mogłoby się podobać. Jak dla mnie... dno. A najbardziej przez tych bohaterów. Ale wiecie co? Wcale nie zraziłam się do Mocci. Mam zamiar przeczytać inne jego książki, a szczególnie tak zachwalane "Trzy metry nad niebem". A czy polecam "Chwilę szczęścia"? Raczej nie. Chyba, że ktoś lubi naiwnych bohaterów.

"Miłość składa się (...) z drobiazgów, czasami pozbawionych sensu, które wzbudzają śmiech lub niedowierzanie, a w danej chwili są dla nas najpiękniejsze. Miłość to te z pozoru nic nieznaczące wiadomości, które jednak mówią wszystko, i kiedy dostajesz je codziennie nie zwracasz na nie uwagi, ale kiedy zaczyna ci ich brakować stają się obsesją."*

Book lovers | Czytam nowości | Serie na starcie   

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję:  

* Federico Moccia "Chwila szczęścia"