Pola Pane "Arisjański fiolet. Cisza"

Tytuł: "Arisjański fiolet. Cisza"
Autor: Pola Pane
Wydawnictwo: Warszawska Firma Wydawnicza
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 408


Pola Pane. Samo nazwisko nie mówi nam nic. Arisjański fiolet. To dopiero dziwnie brzmi. Więc może na początek odpowiemy sobie na pytanie kim jest Pola Pane? Jak sama pisze, jest "matematykiem i postanowiłam napisać powieść pod matematyczny wzór."*  Cóż ... Więcej o tej Pani napisać się nie da. Dla mnie jest po prostu tajemnicą. A co mogę napisać o "Arisjański folet. Cisza"? Przede wszystkim to debiut. Według mnie całkiem udany jak na debiut. I kolejne "cóż"... Nie. Może zacznę od samego początku.

Ziemia po katastrofie nie jest już Ziemią taką jaką była. To po prostu kawał skorupy, zero zwierząt, rośli i ludzi. Ale tylko na pierwszy rzut oka. Emily razem ze swoją matką przez dziesięć lat mieszka w schronie wybudowanym przez jej dziadka. Wszystko jest dobrze, jednak do czasu. W końcu zaczyna brakować wody, jedzenia, a prądu nie ma już od roku. Emily postanawia wyjść na powierzchnię w nadziei, że spotka innych ludzi, że ktoś jeszcze przeżył. Matka chociaż na początku jest przeciwna temu pomysłowi, w końcu decyduje się pójść z Emily. To ich jedyna szansa. Zginą zostając pod ziemią. A na powierzchni może mają jakąś szansę. Trzymają się nadziei. Która ich nie zawiodła. Która ocaliła im życie.

"W życiu najlepiej jest liczyć tylko na siebie."** 

To co zobaczą zdziwi je. I to jak. Ziemię ktoś uratował. Chociaż mało brakowało, a już nigdy nie nadawałby się do zamieszkania przez kogokolwiek ... Ale nie wszystko jest takie piękne. Trzeba ufać - ale z umiarem. Trzeba się cieszyć - ale trzeba też być czujnym. Trzeba kochać - ale trzeba znać też pewną granicę. Którą Em przekroczyła ...

Jak dziewczyna poradzi sobie ze swoją miłością? Jak przetrwa? Jakie podejmie decyzje? Co stanie się z całą ludzkością? Czy Ziemię uda się uratować? Co z ojcem Emily? Czy gdzieś tam czeka na nią i na jej matkę?

"Czasem warto coś poświęcić, by osiągnąć więcej."**

Książka trafiła w moje ręce, dzięki wygranej w konkursie. Tak sobie leżała, leżała i czekała na swoją kolej. Od początku zapowiadało się całkiem nieźle. Ale potem coś się chyba zepsuło ...
Gdzieś tam według mnie za szybko zaczął się "happy end". Tak, tak - na początku książki. Było za fajnie, za słodko. A zdecydowanie więcej mogło być napięcia. Więcej takiej ... hm. No nie wiem jak to nazwać... Rozpaczy?
Za mało akcji. Po prostu jakby jej lekki brak. Przez całą książkę czegoś mi brakowało.

"Życie składa się z przeciwieństw: dzień i noc, narodziny i śmierć, dobro i zło, szczęście i nieszczęście, odwaga i strach, walka i ucieczka."**

Pomył sam w sobie jak najbardziej genialny i mogłabym go ocenić na 10. Przede wszystkim oryginalny, bo jak dużo dystopii czytam, tak z czymś takim się nie spotkałam. Kolejna książka, która potencjał miała, ale, w której ... zawiódł autor. Chociaż jak na debit, to według mnie nie ma co narzekać. Wiadomo, że praktyka czyni mistrza. No i po tych 350 stronach trochę tej praktyki Pani Pane zdobyła ...

O tak. Końcówka. To wtedy książka zaczęła trzymać w napięciu. To wtedy coś według mnie zaczęło się dziać i sprawiło, że czytałam każde zdanie dwa razy, bo nie chciałam kończyć. "Tom pierwszy ma dwadzieścia rozdziałów i kończy się w momencie, który pierwotnie miał być rozdziałem szóstym."** Pani Pane! Gdyby tak było to ta książka byłaby arcydziełem! I w dodatku jak można skrzywdzić czytelnika, pozostawiając książkę w takim momencie? :/ Rozpacz.

"Ziemia była, jest i będzie moim polem bitwy. Odkąd pamiętam walczyłem, najpierw o życie, a potem o przetrwanie. Teraz walczę o władzę nad światem i wygram, bo nikt nigdy nie nauczył mnie przegrywać."**

Bohaterowie są całkiem ciekawi. Mi najbardziej do gustu przypadli Tom, Ruda i Kori. Odróżniali się od innych swoim charakterem, zachowaniem. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach będzie ich więcej, chociaż końcówka zapowiada, że raczej nie mam na co liczyć :<

Fajnym pomysłem było dodanie wątku muzycznego. Co jakiś czas mamy teksty piosenek zespołu "Rayne", które rzekomo napisała Emily, gdyż gra na gitarze i nawet ma swój zespół muzyczny. Do książki dostałam płytę z tymi utworami i , kiedy ich słuchałam, lepiej "wczuwałam się" w książkę. Całkiem fajny pomysł. Podobało mi się również to, że przed każdym rozdziałem Pani Pola dodała cytat, który nawiązywał do danego rozdziału. Mamy tu takie nazwiska jak Coelho, Rowling, Antoine de Saint-Exupery. Takie małe wprowadzenie. Oryginalne. Ciekawe.

I teraz coś co po prostu nie podobało mi się najbardziej. I cóż to takiego może być? Nasza droga Emily! O tak. Najgorszy punkt książki, najgorsza bohaterka. Była ona po prostu naiwna. Głupia. Ona chciała mieć wszystko dla siebie. I wszystko co chciała. Oburzała się o byle co. Zachowywała jak rozwydrzony bachor. Nie chcę tu spoilerować, ale ... Emily chciała sexu ze swoim ukochanym Korinem za wszelką cenę. Ale co z tego, że on jej nie kochał?! Przecież to nic! Najważniejsze, żeby mogła się z nim przespać! Żeby mogła zaspokoić swoje pragnienia! I tutaj nie ma winy Kornia, więc ja mogę go bronić. On po prostu nie mógł kochać ... To jak Pani Pane przestawiła Emily, według mnie jest okropne. I w sumie na określenie tej postaci nasuwa się tylko jedno słowo, którego pisać tu nie będę.

I może napiszę jeszcze czego chciałabym w drugim tomie ... Czegoś o ojcu Emily, Generale, więcej postaci, o których wspomniałam już wcześniej, doroślejszej Emily i akcji - po prostu akcji!

I okładka - jak dla mnie cudowna *o*

Do książki mam mieszane uczucia. Z jednej strony była fajna, a koniec zapowiada się tak, że będę musiała przeczytać kolejny tom, ale z drugiej strony dużo rzeczy było dla mnie źle zrobionych. No, ale jak już pisałam jak na debiut jest całkiem fajnie. I w sumie napisała to Polka, więc choćby z tego względu cieszę się, że ją przeczytałam. I dziękuję Pani Polu! Dziękuję za te piękne imiona!
Więc jeśli chcecie się dowiedzieć, jak według Poli Pane nastąpi koniec świat.. Nie, stop. Przecież to nie do końca był koniec :) Jeśli chcesz się dowiedzieć, kto uratował ludzi, dlaczego Korin nie może kochać i co takiego przeszkadza ludziom w spokojnym życiu i odbudowywaniu Ziemi - przeczytaj!  Warto zapoznać się z "Arisjańskim fioletem". To miło spędzony czas i potwierdzenie, że na napisanie książki zawsze jest czas, nawet jeśli jest się matematykiem ;)

7,5/10

* http://polapanearisjanskifiolet.manifo.com
** "Arisjański fiolet. Cisza" Pola Pane

Recenzja bierze udział w wyzwaniu "Czytam fantastykę", "Book lovers", "Paranormal romance", "Dystopia" i "Serie na starcie".