John Green "Gwiazd naszych wina"

lubimyczytac.pl

Tytuł: "Gwiazd naszych wina"
Autor: John Green
Wydawnictwo: Bukowy las
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 312

Chciałabym napisać "okay". Okay. Wszystko jest okay. Ale tak nie jest. 

"Świat to nie instytucja do spełniania marzeń."*

Hazel to szesnastoletnia dziewczyna chora na raka. To co trzyma ją przy życiu to Philip - jej aparat tlenowy. Nie chodzi do szkoły, prawie z nikim nie utrzymuje kontaktu, siedzi przed telewizorem, ogląda "Amercia's Next Top Model" i w kółko czyta jedną książkę. I są jeszcze te spotkania grupy wsparcia, na które mama każe jej chodzić. Tam poznaje Augustusa. I wtedy jej życie się zmienia...

... tak jak moje po przeczytaniu tej książki. Od razu chciałabym napisać, że ta recenzja będzie bez ładu i bez składu oraz krótka. Ale będzie napisana od serca. 

"Tak to jest z bólem (...) Domaga się, byśmy go odczuwali."*

"Gwiazd naszych wina" to już moje trzecie spotkanie z Johnem Green'em. Kolejne, które wzbudziło we mnie wiele emocji. Które zmusiło mnie do przemyśleń. Które było niesamowite.

Gdybym miała napisać o tej książce z punktu widzenia "surowego" recenzenta to na pewno musiałabym napisać, że pierwsze 200 stron to tak naprawdę nic. Ale też z drugiej strony, że trochę za szybko Hazel spotkała Augustusa. Że za dużo razy Green pisał te same zdania, które oczywiście miały na celu coś przypominać, coś ukazać, ale po pewnym czasie były już troszkę bez sensu. Że mogło być więcej opisów. Ale tej książki nie można tak ocenić. To byłyby grzech.
Ona jest cudowna. Genialna. Idealna.

lubimyczytac.pl

Po 200 stronach stwierdziłam, że to najsłabsza książka Green'a. Kiedy skończyłam ją czytać zorientowałam się, że czytając ją uroniłam tylko kilka łez. Ale wiecie co? Ja ją czytałam praktycznie wszędzie. Trochę w szkole, między odrabianiem lekcji, w samochodzie, tu i tam. I to był mój największy błąd. Po jej skończeniu miałam półtorej godziny niemieckiego, które spokojnie mogłam przeznaczyć na rozmyślania o niej, a nie na uczeniu się niemieckiego. I rozmyślałam. Aż w końcu wracając samochodem do domu po prostu płakałam jak nigdy. Płakałam nad Hazel, Augustusem, płakałam nad tym, że tak bardzo źle ją przeczytałam. Bez pewnego rodzaju szacunku. Więc tego samego wieczoru znów zaczęłam ją czytać.

I dopiero za drugim razem to poczułam. Płakałam cały czas. Gdy ją skończyłam jeszcze przez pół nocy łzy leciały z moich oczu. Aż w końcu i one się skończyły. 

"Czasami trafiasz na książkę, która przepełnia cię dziwna ewangeliczną gorliwością oraz niezachwianą pewnością, że roztrzaskany na kawałki świat nigdy już nie będzie stanowił całości, dopóki wszyscy żyjący ludzie jej nie przeczytają. Ale są też dzieła (...), o których nie możesz opowiadać innymi, książki tak rzadkie i wyjątkowe, i  t w o j e, że dzielenie się nimi wydaje się niemalże zdradą."*

Druga część tego cytatu idealnie opisuje "Gwiazd naszych wina". Nie chcę nawet myśleć, że miliony osób już ją przeczytało. Chcę, żyć z taką słodką myślą, że ta książka należy tylko do mnie. Chcę tylko ją czytać czytać czytać czytać. 

Jeśli ktoś jej jeszcze nie przeczytał to niech wie, że... musi to zrobić jak najszybciej. A ja tylko czekam, aż w końcu na mojej półce pojawią się wszystkie książki Johna Green'a i będę je mogła czytać czytać czytać czytać. 

"Wszelki ratunek jest chwilowy."*

Okay. 

Recenzja bierze udział w wyzwaniu  Book lovers i Kiedy kobieta przejmuje dowodzenie.

* John Green "Gwiazd naszych wina" 

filmweb.pl

I oczywiście czekam na film. Chociaż obsada w ogóle mi się nie podoba.